Pek düz sayılmaz, hatta sarp yokuşları ve keskin dönemeçleri var ama yolumu seviyorum. Yürümeye devam ettikçe yaşadığım her şeyin yoluma döşenen taşları daha anlamlı kıldığını anlıyorum. Yol aldıkça, bu benim başıma neden geldi minvalindeki cümlelerden iyi ki bunu tecrübe ettim kavrayışına iltica ediyorum. Öyledir; insan çok isteyip erişemediği o şeyin olmamasının sırrını öyle hemen fark edemeyebiliyor. Bu anlayış ancak kendi yolumuzla ve hikayemizle alakadar olduğumuzda gelişiyor. Başkalarına nelerin neden verildiği ya da verilmediği ile ilgilenmediğimizde kendi anlamlarımızı bulabiliyoruz.
Başkalarının görünürde daha görkemli, daha parıltılı, daha az kıvrımlı yollarıyla ilgilenmiyorum. Zaman zaman parçalı bulutlu olsa da kendi göğümün altında yaşamayı tercih ediyorum. Namının yayılıp yayılmamasını umursamadan çiçeklerden en çok şakayıkları, yağmurlardan sonra çıkan gökkuşaklarını, kelimelerden umudu, eşyalara değil insana kıymet verilmiş olan evleri, mevsimlerden ilkbaharı, eve dönüş yollarını, kargalar dahil tüm kuşları, alaca atları ve dünyanın şenliği olan çocukları seviyorum. Yeryüzünde beni daha neler bekliyor, yolumda kaç çatlak var, en yakın durak nerede, soluklanacağım bir gölgelik, güvenli bir limanım olur mu bilemiyorum. Göğsüme yerleştirilmiş bu teslimiyet hissine tutunuyorum daima. Atacak adımım oldukça yürüyecek gücü bir şekilde bulacağıma, yollar çatallaştığında ayaklarımın doğru olana meyledeceğine, iyi olana yönelen bir kalbimiz olduğuna inanıyorum.
Ve biliyorum; hiçbirimizin yolu pek düz değil. Sütliman bir hayat yaşayan da yaşadığı limanda hep mutlu olan da yok. Hepimiz hayatın iniş çıkışlarına epey aşinayız. Kendi anlamlarımızı kendi kırılma noktalarımızda keşfediyoruz. Keşfettiğimiz anlamlarla her defasında dünyayı yeniden inşa ediyor, değişiyor, dönüşüyoruz.
Dünyayı onarmaya kendinden başlayıp, elinin uzandığı her yere güzellik taşımanın, yürürken takıldığın taşı başkasının ayağını incitmesin diye kenara kaldırmanın, her şey istediğin gibi olmasa da olanda hayır olduğuna inanmanın, birbirimize nazik olmanın yeryüzünü daha yaşanılır kılacağına inanıyorum. Dışarıdan izlediğimiz hiçbir hikaye bizim gördüğümüz kadar değil, hep daha fazlası var unutmayalım. Yalnızca kendi öykümüzün çukurlarını ve zirvelerini detaylarıyla biliyoruz. Yolumuzu sevelim, yürümeye devam edelim. Dünyayı bulduğumuzdan güzel bırakmak mümkün. 🌻
Senanur Durur
Yorumlar
Yorum Gönder
Bu kutucuk ile düşüncelerinizi paylaşabilirsiniz.